toerist in eigen stad

Ahoi beste vrienden,

Ondertussen zit jullie roste vriend al een dikke week in het olijke Rusland. Nog steeds kruipt de gedachte door mijn hoofd: wat een land, wat een mensen!
Ik zit volop in de aanpassingsfase, maar ik voel me al een behoorlijk stukske Rus. Vanaf nu ga ik dan ook door het leven als Kiril Romanovitsh Smirnof. Aangename kennismaking!
Na het scoutsweekend heb ik ondertussen mijn eerste werkweek achter de rug. Nog een beetje aan het zoeken wat en hoe, welke opdrachten ik krijg, wat ik niet mag en wat wel, soit dat loopt allemaal wel vlot.
Ik heb ondertussen ook leren koken. Borsj (een soort soep/hutsepot) en blinis (de pannekoeken jawel) hebben ondertussen geen geheimen meer voor mij!
Dit weekend heb ik den toerist uitgehangen, met een paar mensen van het werk het kremlin bezocht. Het was hier prachtig weer de laatste dagen en ik moet mijn mening van de stad al een beetje aanpassen. De wijk waar ik leef (en ook nog andere wijken heb ik al gemerkt) blijven wel grijs, zelfs onder de stralende zon, maar het kremlin en de buurt daarrond is wel redelijk vetjes! Het kremlin is dus een grote omwalling met daarbinnen een paar schoon exemplaren van kerken en wat standbeelden en dergelijke. Echt wel de moeite!

Gisterenavond was het de clash der titanen, Rusland – Duitsland. Ik, als voetbalfanaat nr. 1, heb mij tussen de Russen genesteld in een cinemake. Voetbal op groot scherm! Amai, dikken ambiance was da! En maar roepen, en maar zingen, maar het mocht niet baten. Den Duits versloeg ons met 1-0. Jammer, naart schijnt is het feest in de straten als Rusland wint, dat had ik wel eens willen meemaken. Dan maar naar een karaokebar geweest, waar ik (onder lichte dwang) het beste van mijzelf ten berde heb gebracht. Guns ’n Roses dan nog wel (meer internationale liederen waren niet echt voor handen).
Alles A-OK hier dus. De enige genante situatie die ik hier al meerdere malen heb meegemaakt, is wanneer het gesprek over mijn studies gaat. "Dus, wat hebt gij gestudeerd? Russisch?" En dan ziet ge ze denken, die jongen studeert 5 jaar Russisch en dat is alles dat die kan. Vooral als ze dan vragen, "en waarom Russisch?" Daar heb ik zelfs in het Nederlands geen antwoord op, dus dan kijk ik maar een beetje schaapachtig rond van weet-ik-veel. Soit, ze apprecieren het wel dat ik alles in het Russisch probeer te doen, want met de mensen hun engels hier is het nog erger gesteld.
Morgen weer een nieuwe werkweek en de week erna vertrek ik al op reis naar (een ander) Novgorod, 1000km, voor een dikke week. Training met andere vrijwilligers die in Rusland zitten. Dat zie ik al helemaal zitten, nekker een klapke slaan met gelijk gestelde zielen die hier ook ineens binnengevallen zijn.

Gegroet
Kiril

foto's survivalweekend

Enkele foto's van Carl de padvinder:
Carl zeer aandachtig kijkend naar de miss-verkiezing (met uiterst zatte vriend)

Carl bij het leggen van een knoop voor punten (en hij had ze toch wel juist zeker, wa nen beir)Carl in volle actie bij de start van het parcour

Carl met Anton bij het ontvangen van de medaille
en Carl met de Грибники

welkom in novgorod

привет beste vrienden van Carl,

Ondertussen zit ik al een dag of 3 in het verre Rusland. Wat een land, wat een mensen!
Vrijdagnacht, na een laatste afscheid van de toneelmannen (mét champagne) en na een uiterst korte en slapeloze nacht, begon mijn grote avontuur! De vlieger op naar Sint-Petersburg. Een korte stop via Kopenhagen, met een beetje vertraging, want we mochten niet direct landen omdat Obama in Kopenhagen was. Hij wou mij ook veel succes en plezier toewensen. Toffe gast, den Barack!
In St. Petersburg wachtten 2 vriendelijke dames mij op. Zij zouden me van de luchthaven naar het busstation leiden (waar ik de bus naar Novgorod zou nemen). Wat een MASSIVE stad is St. Petersburg! Even een stuk van de stad doorkruisen duurde al 3 uur. Eerst op een klein busje, dan de metro. “Ondergrondse” metro is hier een understatement. De roltrap naar beneden was zonder overdrijven 10 keer langer dan de roltrap naar de voetgangerstunnel in Antwerpen. Daarna nog een bus, en nog wat wandelen, met mijn 2 valiezen, rugzak en laptop. Mijn zweetklieren werkten weer op volle toeren.
Daarna zat ik een 4tal uren op de bus naar mijn stad, Novgorod. Ik zat naast een vriendelijke mens, Oleg, die anderhalf jaar zijn rijbewijs kwijt is, omdat hij een beetje zat was geweest.
Tegen 9u wacht Tamara (mijn mentor van de organisatie) me op in Novgorod. Ze zet me af in mijn appartement: op het vierde verdiep van een megasovjetblok, wel groot, maar niet helemaal in orde. Om samen te vatten, ze gaan een andere plek voor mij regelen. Dus voorlopig nog geen adres waar jullie mij op kunnen stalken met liefdesbrieven en pakketjes vol duvel en M&M’s. Ik was zo dood als een pad, dus direct in mijn bed gekropen, want de volgende dag vertrok ik om 6u al op “tourist weekend”. Lees: adventureweekend in de bossen tussen (ik schat) een kleine 100 Russen. Ik werd direct uitgenodigd om bij het team грибники (Muchroomers) te horen en er waren allerlei opdrachten: katamaranrace, een heel touwenparcour over de rivier en teruglopen door de rivier (dieper als in Ijsland, maar even chilly aan de willy) en een oriëntatietocht in de nacht. Ik stond daar schoon met mijn propere kleren. Gelukkig mocht ik er gebruiken van Anton, onze teamleider. Wel spannend om in de bomen te hangen, terwijl er iemand in het Russisch roept hoe ge u moet zekeren. Chance dat mijn scoutservaring ergens in mijn achterhoofd aanwezig was! Het eerste wat ik dus in Rusland geleerd heb, is een 10tal knopen leren leggen.
Het was wel een beestig weekend, de hele nacht aan het kampvuur, mijn beste Russisch bovenhalen. Iedereen dacht dat ik een echte Rus was, omdat ik er geen probleem mee had me vuil te maken, in een tent te slapen en soms wel moest lachen met de Russische moppen (die eigenlijk zelden grappig zijn). Ook vonden ze dat mijn accent zeer goed was. (Dank u wel Saelman!) Er was ook een miss verkiezing en ik mocht in de jury zetelen. Wat een show: powerpointpresentaties, zotte (erotische) dansen en verkleedpartijen. Uiteindelijk mocht de Belgische vriend (zo noemden ze mij daar) de winnares kronen. Het was niet de mooiste, maar ze “danste” wel het schoonst. Zondag was het prijsuitreiking en blijkbaar waren Anton en ik tweede geworden in het afleggen van het katamaranparcour in het water. 3 dagen in Rusland en al een medaille in mijn pollen! KATSJING! Dat was dus een aangename eerste kennismaking met de Russen! Nog doder als bij mijn eerste aankomst, kroop ik in mijn bed.
Gisteren begon dan het echte leven in Novgorod. Naar de Youth House, waar ik de komende maanden zal werken. Gisteren heb ik nog niet echt gewerkt, enkele administratieve dingen geregeld: kennis gemaakt met de collega’s, beetje uitleg gekregen over wat er allemaal te gebeuren staat, telefoon geregeld, nieuwe rekening geopend. Vandaag gaan Tamara en Nina (mijn 2 collega’s waar ik de Platform Meeting mee zal organiseren) mij leren Russisch koken. Spannend!
Het is dus wel een kleine cultuurshok en een beetje een aanpassing. Ik zie het volledig zitten, maar ik zal content zijn als ik mijn definitieve woonst zal hebben. Dan kan ik die wat inrichten en toch een beetje “my safe haven” hebben. Ik praat hier ganse dagen Russisch aangezien mijn Russisch dikwijls beter is als de Russen hun Engels (wie mijn Russische niveau kent, snapt dus dat ze hier echt geen 5 woorden Engels kunnen). Dat is best vermoeiend, maar ik voel al dat het beter gaat.
Novgorod is op het eerste zicht maar een grijze stad. Maar ik heb nog niet de kans gekregen wat rond te lopen. Mijn voorlopige appartement is echt in het midden van een triestige buurt. Naar het schijnt is de oude stad, het kremlin, wel echt de moeite. Als ik hier een tijdje zit, zal ik (hopelijk) een positiever beeld hebben.
Het is hier ook al redelijk friskes. Net als ik toekwam is blijkbaar de eerste echte kou meegekomen. Mijn korte broek, zonnebril en sandalen zullen dus niet direct van pas komen.
Koffieapparaten kennen ze hier ook niet echt, enkel oploskoffie. Hoe moet ik nu mijn nieuwe verslaving onderhouden?
Voila, ik hoor, lees, zie jullie wel op mail, blog, facebook (boeoeo) of skype!

Aan de vrienden van het atoma-schrift: echt merci, dat is gewoon strijk liggen. superboekske!
Aan de vrienden van de Fatima: de voorlopige tussenstand 0-0.
Aan Simon en Ruben: Wat zijn wij? Stoere mannen!

Dat ik jullie allemaal wel mis!

Carl