Zowaar, wederom een tvoptreden
Dit gaat over de Platform Meeting. Zeer serieus allemaal.
U ziet beelden tijdens de vergaderingen
De vrouw die geinterviewd wordt, is Nina, mijn bazin.
Ik vertel dat ik na mijn studies iets met de taal wou doen en dat ik daarom hier ben.
Op het einde vertel ik dat ik vind dat al mijn vrienden naar hier moeten komen. Tzalnogniezijnda!
vrijdag 11 december 2009
woensdag 9 december 2009
tv tv tv tv tv
Aanschouw
http://www.youtube.com/watch?v=ngykrj_q4PA
Mijn tvdebuut op de Russische televisie.
Voor zij die geen Russisch verstaan:
De mevrouw vertelt in het begin dat ik hier als vrijwilliger werk. Ondertussen ziet u beelden tijdens de Meeting die 2 weken geleden plaats vond.
Daarna vertel ik waarom ik hier als vrijwilliger ben: omdat ik geen zin meer had in studeren, en ook nog niet klaar was voor het echte werkleven. En hier is het een beetje de combinatie van de twee.
Vervolgens ziet u mij in mijn keuken (bij het afwassen van mijn buurman zijn afwas), waarna ik achter mijn laptop vertel over enkele culturele "shocks", zoals het geschifte Russische verkeer.
Ik vertel over de Russische vrouwen. Hoe alle vrouwen achter de kassa, in het station en in de bus blijkbaar tegen hun zin werken en bij gevolg nooit vriendelijk zijn. Maar door een beetje knip en plakwerk, lijkt het alsof ik het over alle vrouwen in Rusland heb. Oeps.
Tussendoor ziet u hoe ik Russische blinis maak.
Voor zij die wel Russisch verstaan:
Zoek de 750 taalfouten en hou ze vooral voor uzelf.
http://www.youtube.com/watch?v=ngykrj_q4PA
Mijn tvdebuut op de Russische televisie.
Voor zij die geen Russisch verstaan:
De mevrouw vertelt in het begin dat ik hier als vrijwilliger werk. Ondertussen ziet u beelden tijdens de Meeting die 2 weken geleden plaats vond.
Daarna vertel ik waarom ik hier als vrijwilliger ben: omdat ik geen zin meer had in studeren, en ook nog niet klaar was voor het echte werkleven. En hier is het een beetje de combinatie van de twee.
Vervolgens ziet u mij in mijn keuken (bij het afwassen van mijn buurman zijn afwas), waarna ik achter mijn laptop vertel over enkele culturele "shocks", zoals het geschifte Russische verkeer.
Ik vertel over de Russische vrouwen. Hoe alle vrouwen achter de kassa, in het station en in de bus blijkbaar tegen hun zin werken en bij gevolg nooit vriendelijk zijn. Maar door een beetje knip en plakwerk, lijkt het alsof ik het over alle vrouwen in Rusland heb. Oeps.
Tussendoor ziet u hoe ik Russische blinis maak.
Voor zij die wel Russisch verstaan:
Zoek de 750 taalfouten en hou ze vooral voor uzelf.
zaterdag 5 december 2009
Beste dagtrippers van het eerste uur
Mijn eerste deel van het EVS-avontuur zit er bijna op. Deze week pers ik mijn laatste krachten uit mijn afgematte lijf en sleep ik mij nog 5 laatste keren naar het werk. Máár vrijdag begint mijn vakantie. Het wordt een olijke maand, dat staat als een kijf boven water. Vrijdagavond vertrek ik met Masja en Vadik naar Petersburg. Daar gaan we een weekendje de toerist uithangen, Hermitage en andere wonderbaarlijke monumenten bezoeken. Zondag neem ik dan de trein (hopelijk zonder bom) naar Nizhniy Novgorod. Daar zal ik een klein weekje met de vrijwilligers feestjes bouwen. Daarna vervolledig ik mijn trip in Moskou, waar ik ook een dag of 3 zal ronddetsen. En tenslotte spring ik op het vliegtuig naar België, waar de olijke tijden alleen maar voortgezet worden. Een feest ter gelegenheid van het kindeke Jezus, een feest ter gelegenheid van het tiende jaar van dit millennium, en bovenal een feest ter gelegenheid van een trouwende broeder. En daartussen mij volproppen met frieten, bickyburgers en duvelkes.
Vorige week had er in Novgorod een grote meeting plaats, waar ik mij eigenlijk de laatste 2 maanden mee beziggehouden heb. Een 30 mensen uit een 20tal verschillende landen kwamen hierheen om projecten, kampen en activiteiten in hun land te promoten. Dat waren 4 fijne dagen – ook omdat mijn surrogaatmama uit België aanwezig was. Hieronder enkele foto’s van deze meeting, waar u mij kan aanschouwen tussen al deze Europeanen en bij het geven van een presentatie. (Ja mama, mijn hemd zit niet in mijn broek.)
Ik ben ondertussen een kleine beroemdheid in deze stad. Ik ben geïnterviewd geweest door 2 tv-ploegen en een gazet. Ik heb er allemaal niets van gezien, maar de rest van Rusland blijkbaar wel, want iedereen spreekt mij erover aan. Binnenkort krijg ik een cd’tje van de reportage en dan probeer ik deze wel ergens op het internet te persen.
Het wil hier maar geen winter worden. Het is wel al bijna 2 weken geleden dat ik de zon heb gezien, maar noch vries, noch sneeuw. Het zal waarschijnlijk voor januari zijn, jammer.
Het volgende heb ik de Russen in 2 maanden tijd geleerd/wijsgemaakt:
Belgisch is geen taal
Vilnius noch Wenen zijn de hoofdstad van België en liggen zelfs niet in de buurt.
Het dragen van u broek tot half uw gat is Belgische mode
Ten slotte enkele kooktips van SOS Carl:
Wil u een lekkere mix maken van pasta, groentjes, rauwe zalm en een Boursin-sausje in Rusland, vergeet het dan maar. Boursin (of iets gelijkaardigs) niet te vinden. Gebruik geen pot smeerkaas als vervangmiddel. Niet te fretten.
Nog minder te fretten: opgewarmde paté als vlees bij het avondmaal.
Het zijn kleine, maar hoogst nuttige tips. Zonder dank.
KaterCarl
Mijn eerste deel van het EVS-avontuur zit er bijna op. Deze week pers ik mijn laatste krachten uit mijn afgematte lijf en sleep ik mij nog 5 laatste keren naar het werk. Máár vrijdag begint mijn vakantie. Het wordt een olijke maand, dat staat als een kijf boven water. Vrijdagavond vertrek ik met Masja en Vadik naar Petersburg. Daar gaan we een weekendje de toerist uithangen, Hermitage en andere wonderbaarlijke monumenten bezoeken. Zondag neem ik dan de trein (hopelijk zonder bom) naar Nizhniy Novgorod. Daar zal ik een klein weekje met de vrijwilligers feestjes bouwen. Daarna vervolledig ik mijn trip in Moskou, waar ik ook een dag of 3 zal ronddetsen. En tenslotte spring ik op het vliegtuig naar België, waar de olijke tijden alleen maar voortgezet worden. Een feest ter gelegenheid van het kindeke Jezus, een feest ter gelegenheid van het tiende jaar van dit millennium, en bovenal een feest ter gelegenheid van een trouwende broeder. En daartussen mij volproppen met frieten, bickyburgers en duvelkes.
Vorige week had er in Novgorod een grote meeting plaats, waar ik mij eigenlijk de laatste 2 maanden mee beziggehouden heb. Een 30 mensen uit een 20tal verschillende landen kwamen hierheen om projecten, kampen en activiteiten in hun land te promoten. Dat waren 4 fijne dagen – ook omdat mijn surrogaatmama uit België aanwezig was. Hieronder enkele foto’s van deze meeting, waar u mij kan aanschouwen tussen al deze Europeanen en bij het geven van een presentatie. (Ja mama, mijn hemd zit niet in mijn broek.)
Ik ben ondertussen een kleine beroemdheid in deze stad. Ik ben geïnterviewd geweest door 2 tv-ploegen en een gazet. Ik heb er allemaal niets van gezien, maar de rest van Rusland blijkbaar wel, want iedereen spreekt mij erover aan. Binnenkort krijg ik een cd’tje van de reportage en dan probeer ik deze wel ergens op het internet te persen.
Het wil hier maar geen winter worden. Het is wel al bijna 2 weken geleden dat ik de zon heb gezien, maar noch vries, noch sneeuw. Het zal waarschijnlijk voor januari zijn, jammer.
Het volgende heb ik de Russen in 2 maanden tijd geleerd/wijsgemaakt:
Belgisch is geen taal
Vilnius noch Wenen zijn de hoofdstad van België en liggen zelfs niet in de buurt.
Het dragen van u broek tot half uw gat is Belgische mode
Ten slotte enkele kooktips van SOS Carl:
Wil u een lekkere mix maken van pasta, groentjes, rauwe zalm en een Boursin-sausje in Rusland, vergeet het dan maar. Boursin (of iets gelijkaardigs) niet te vinden. Gebruik geen pot smeerkaas als vervangmiddel. Niet te fretten.
Nog minder te fretten: opgewarmde paté als vlees bij het avondmaal.
Het zijn kleine, maar hoogst nuttige tips. Zonder dank.
KaterCarl
donderdag 19 november 2009
Enkele weetjes
Lees mee in de wondere wereld van Carl in confrontatie met de Russen.
· Carl is hard aan het werken. Volgende week is er een grote bijeenkomst met een 30tal mensen uit heel Europa, waar er veel gepraat zal worden over vrijwilligerswerk en alles daar rond. Visums, bussen, hotels, eten, zorgen dat iedereen overal geraakt en alle lijsten daar dan van bijhouden is in een notendop mijn taakomschrijving.
· Carl amuseert zich daarnaast door te gaan wandelen met zijn Russische maat, muziek te stelen en te delen, een concertje te zien, (weeral) naar de voetbal te gaan kijken en binnenkort ook een toneeltje mee te pikken. Gisteren nodigde een vriend mij uit om mee te pokeren. Zelfverzekerd van mijn pokerkunsten belandde ik in een behoorlijk professioneel circuit, gelukkig werd er voor minigeld gespeeld. Lichtjes door de mand gevallen wel.
· Carl ging naar de kapper, voor echt deze keer. Mevrouw de kapster wist perfect waarvoor ik gekomen was. Wanneer ik iets probeerde te zeggen, legde ze me het zwijgen op en zei: “Ik weet wat je wilt”, waarna ze lustig begon te knippen. Lustig betekent in dit geval traag. Ik weet dat ik een groot hoofd heb, maar meer dan een uur, waarvan 20 minuten om 3 verschillende gels en mousses ertussen te zwieren, was meer dan genoeg.
· Carl is extreem tam hier. Het is dan ook te koud om toerkes te gaan lopen. En zonder Bert en Arnout is dat ook niet wijs, want dan wilt ge niet de stoeren uithangen en als maar sneller beginnen lopen. Mijn sport houdt dan ook het volgende in: verbod op het nemen van de lift. Ik woon op het 9e verdiep – in Belgische normen is dat het 8ste, maar 9e klinkt hoger – en ik betreed deze trappen dan ook elke dag meerdere malen. En eigenlijk is dat nog wel een serieuze sport.
· Het tonen van een litteken op een iets delicatere plaats is echt choquerend voor de Rus. Niet meer doen Carl.
· Carl komt naar huis 23 december. Ontmoet mij in Zele, Gent of halverwege!
· Carl krijgt de webben dat zijn visum echt dé nagel aan zijn doodskist is. Een oplossing in de nabije toekomst bestaat er blijkbaar niet.
· Carl geeft volgende week voor het eerst in zijn leven les. Engelse les aan 11jarigen. We gaan naar een liedje van The Beatles luisteren. Beetje cultuur bijbrengen, niet waar?
· Carl wordt een Russische ster. Het plaatselijke Kanaal 3/AVS gaat mij volgende week een hele dag volgen. Het leven van een vrijwilliger: Carl geeft les op de middelbare school, Carl werkt op zijn project, Carl leeft in zijn flat: dat wordt allemaal gefilmd. Phoeh, spannend. Wel een goede reden om mijn kamer eens te kuisen. Allemaal kijken op de satellietteevee.
· Carl kwam in contact met de politie. Een te vermijden zaak in Rusland. Ik zag er waarschijnlijk net iets te toeristisch uit met mijn rugzak zeulend door Sint-Petersburg. Gevolg: mee naar het bureau en heel mijn zak legen. Een zak vol vuil en stinkend wasgoed. Haha, tzal ze leren.
· Rusland begint friskes te worden. We zitten dikwijls al enkele graden onder de 0.
· De Russen zijn bang van de Mexicaanse griep, waardoor alle scholen en universiteiten gesloten zijn. Jammer dat ik geen student meer ben.
· Carl groet u allen
· Dag
· Carl is hard aan het werken. Volgende week is er een grote bijeenkomst met een 30tal mensen uit heel Europa, waar er veel gepraat zal worden over vrijwilligerswerk en alles daar rond. Visums, bussen, hotels, eten, zorgen dat iedereen overal geraakt en alle lijsten daar dan van bijhouden is in een notendop mijn taakomschrijving.
· Carl amuseert zich daarnaast door te gaan wandelen met zijn Russische maat, muziek te stelen en te delen, een concertje te zien, (weeral) naar de voetbal te gaan kijken en binnenkort ook een toneeltje mee te pikken. Gisteren nodigde een vriend mij uit om mee te pokeren. Zelfverzekerd van mijn pokerkunsten belandde ik in een behoorlijk professioneel circuit, gelukkig werd er voor minigeld gespeeld. Lichtjes door de mand gevallen wel.
· Carl ging naar de kapper, voor echt deze keer. Mevrouw de kapster wist perfect waarvoor ik gekomen was. Wanneer ik iets probeerde te zeggen, legde ze me het zwijgen op en zei: “Ik weet wat je wilt”, waarna ze lustig begon te knippen. Lustig betekent in dit geval traag. Ik weet dat ik een groot hoofd heb, maar meer dan een uur, waarvan 20 minuten om 3 verschillende gels en mousses ertussen te zwieren, was meer dan genoeg.
· Carl is extreem tam hier. Het is dan ook te koud om toerkes te gaan lopen. En zonder Bert en Arnout is dat ook niet wijs, want dan wilt ge niet de stoeren uithangen en als maar sneller beginnen lopen. Mijn sport houdt dan ook het volgende in: verbod op het nemen van de lift. Ik woon op het 9e verdiep – in Belgische normen is dat het 8ste, maar 9e klinkt hoger – en ik betreed deze trappen dan ook elke dag meerdere malen. En eigenlijk is dat nog wel een serieuze sport.
· Het tonen van een litteken op een iets delicatere plaats is echt choquerend voor de Rus. Niet meer doen Carl.
· Carl komt naar huis 23 december. Ontmoet mij in Zele, Gent of halverwege!
· Carl krijgt de webben dat zijn visum echt dé nagel aan zijn doodskist is. Een oplossing in de nabije toekomst bestaat er blijkbaar niet.
· Carl geeft volgende week voor het eerst in zijn leven les. Engelse les aan 11jarigen. We gaan naar een liedje van The Beatles luisteren. Beetje cultuur bijbrengen, niet waar?
· Carl wordt een Russische ster. Het plaatselijke Kanaal 3/AVS gaat mij volgende week een hele dag volgen. Het leven van een vrijwilliger: Carl geeft les op de middelbare school, Carl werkt op zijn project, Carl leeft in zijn flat: dat wordt allemaal gefilmd. Phoeh, spannend. Wel een goede reden om mijn kamer eens te kuisen. Allemaal kijken op de satellietteevee.
· Carl kwam in contact met de politie. Een te vermijden zaak in Rusland. Ik zag er waarschijnlijk net iets te toeristisch uit met mijn rugzak zeulend door Sint-Petersburg. Gevolg: mee naar het bureau en heel mijn zak legen. Een zak vol vuil en stinkend wasgoed. Haha, tzal ze leren.
· Rusland begint friskes te worden. We zitten dikwijls al enkele graden onder de 0.
· De Russen zijn bang van de Mexicaanse griep, waardoor alle scholen en universiteiten gesloten zijn. Jammer dat ik geen student meer ben.
· Carl groet u allen
· Dag
zondag 8 november 2009
fotosite
deel mee in mijn vreugde en amuseer uzelf met het russische beeldmateriaal
http://picasaweb.google.com/carldesmedt1/RosRusland#
enjoy yourself
http://picasaweb.google.com/carldesmedt1/RosRusland#
enjoy yourself
maandag 2 november 2009
trainingfoto
Paulina, the Polish. Meike, the German. Aidan, the Irish (die ge langs geen kanten verstaat)
Jan, de Tsjech
en maar duwen
bambi en de vlinder
Lazy Polish
The human tree
amusement op het strand
op de bus met Nils
Aidan bijt graag
serieus werken tijdens een sessie
Bel me schrijf me laat me toch iets weten
Oja
Prospekt Korsunova 36-3-916
Velikiy Novgorod, 173000
Russia
Laat de brieven maar komen! Pakketjes zou ik niet aanraden, daar er amper een postkaart in mijn brievenbus past.
Prospekt Korsunova 36-3-916
Velikiy Novgorod, 173000
Russia
Laat de brieven maar komen! Pakketjes zou ik niet aanraden, daar er amper een postkaart in mijn brievenbus past.
Ik hou van trainingen
Hoera hoezee, jullie geduld wordt beloond: Hier ben ik dan met een relaas van de laatste weken! Ik ga het een beetje inkorten want het is één groot avontuur geweest.
Zoals jullie gelezen hebben op de laatste blog, vertrok ik op training naar Nizhniy Novgorod, een stad op 20 uur treinen van hier. Eerst de trein naar St. Petersburg, waar ik een dagje rondgedetst heb, langs de Hermitage, Nevski Prospekt en andere bezienswaardigheden. Hier kom ik zeker nog eens terug voor een weekendje. Dan op de nachttrein naar Nizhniy. Ik had er al veel verhalen over gehoord, en dat is inderdaad een ervaring op zichzelf. Ik zat in een platskartniy wagon, wat betekent dat er “bedden” (lees: planken met een matraske) zijn, per 4, maar de hele wagon is open. Ik zat samen met 3 vriendelijke jonge mensen, die zeer geïnteresseerd waren in mijn religie. Bleek dat het getuigen van Jehova waren, die mij perse wilden overtuigen dat de evolutietheorie van onze vriend Darwin een fabel is en dat we logischerwijs van Adam en Eva en de appel en de slang en het Paradijs afstammen. Desalniettemin vriendelijke gasten waar ik mij goed mee geamuseerd heb.
De volgende ochtend kom ik toe in Nizhniy, de vijfde grootste stad van Rusland, waar Pierre, een vrijwilliger uit Frankrijk mij opwachtte. Wat volgde was een week vol dolle dolle pret! De eerste twee dagen bleven we in de stad, waar ik kennis maakte met een 15tal vrijwilligers uit Frankrijk, Polen, Ierland, Duitsland, Tsjechië, Oostenrijk en nog een meisje uit de Walen, die allemaal in Nizhniy verblijven. Echt allemaal superwijze mannen en vrouwen. Na twee dagen vertrokken we voor de echte training naar een kampplaats in de bossen. Elke dag hadden we verschillende sessies over vrijwilligers, wat mogen we (niet), wat moeten we (niet), over cultuurshocks in Rusland, verschillen tussen Europese cultuur en Russische, over EVS. Dit allemaal aan de hand van vrij geestige opdrachten en spellekes. Echt zeer interessant. S’ avonds was het ontspanningstijd met een paar Russische films, een avond in de sauna, redelijk wat bier en vodka en vooral veel festijnen. Hier leerde ik dus vooral hoe het wel moet als vrijwilliger, en aangezien ik de enige en eerste vrijwilliger ben in Novgorod, kan ik ze hier leren wat wel en wat niet!
Normaal gezien vertrok ik een uur na de training terug naar huis, maar het was toch weekend en het was daar zo wijs (zoals ge waarschijnlijk al gesnopen hebt ondertussen), dus veranderde ik mijn ticket en bleef ik 2 dagen langer in het andere Novgorod. Hier werden vooral de hoogst aangename avondactiviteiten verder gezet in de cafeetjes. Normaal gezien (weeral) nam ik dan vrijdag de trein naar huis, maar weeral was het zo tof, dat ik mijn Poolse en Duitse vriendin volgde naar Moskou. Daar hebben we een dagje rondgezworven, rode plein en het lichaam van Lenin gezien (een haast onmogelijke opdracht naar het schijnt, omdat dat bijna nooit open is en ge uren moet aanschuiven). De 2 meisjes gingen nog een dagje blijven, maar mijn trein naar St. Petersburg vertrok diezelfde nacht om 2.00u. We hadden op internet gelezen dat een Belg een Halloween feestje gaf op zijn kot in Moskou. Wij daar naartoe, eigenlijk onuitgenodigd, dus we komen daar binnen, niemand kennende. Wat blijkt, die Belg heeft bij mij op de Unief gezeten in Gent (voor de slavisten, Marijn, ik denk 3 jaar jonger als ons). Wij verschieten ons natuurlijk nen bult. WA DOET GIJ HIER??? Redelijk absurd. Daarna dus op de nachttrein naar St. Petersburg en vandaar op de bus naar Novgorod. Zo dood als een pad (na 2 weken bitter weinig slaap en een 3tal dagen gereis) kom ik toe in Novgorod, klaar om te verhuizen. Vanaf hier was het even gedaan met de dolle pret. Ik moest de dag ervoor al uit mijn flat, en dus hadden ze al mijn spullen genomen en die buiten gezwierd. Maar ik kon nog niet in mijn kamer in de home waar ik ging wonen. Dus een nachtje bij een vreemde op de zetel geslapen, dik gefrustreerd. Vandaag kon ik dan eindelijk verhuizen naar de home. Een superlelijk gebouw, staat zo goed als op instorten, maarrrr het negende verdiep is het mijne, een proper verdiep, nieuwe keuken, badkamer, wasmachine, alles dik in orde. Ik woon hier samen met Sallis (een Turk met een aangename portie ADHD, grappige kerel) en Nick (een Israelier, ook dik in orde. Hij is juist wat ziek vandaag, dus die heb ik nog niet veel gezien). Ik heb nu eindelijk, na een maand, mijn vaste stek, mijn kamer is geïnstalleerd, kheb na 2 weken eindelijk mijn kleren nog is kunnen wassen en ik zit nu op het gemak. Ik heb zeer veel spijt dat ik niet in Nizhniy zit, waar al de anderen zitten, maar deze week komen mijn 2 vriendinnen mij al bezoeken, ik ga zeker af en toe naar daar gaan en we gaan waarschijnlijk gaan skiën met een paar mannen. Dus ik heb een perfecte vakantieplaats gevonden.
Nu is het dus terug een beetje acclimatiseren, de werkweek is terug begonnen, mijn Russisch is erbarmelijk slecht na een week Frans, Duits en Engels door elkaar! Dat is een groot voordeel dat ik hier terug ben. Daarvoor zijn we hier, niet waar?
Voor de rest heb ik redelijk grote problemen met mijn visum, maar daar wordt hard aan gewerkt.
Ik zet enkele foto’s van de training hierboven en dan nog een paar van mijn nieuwe woonst. (In het klein, als je ze beter wil zien, gewoon op klikken). Maar een dezer dagen zal ik eens een fotosite aanmaken, en de link hier bijvoegen, dan kunnen jullie alle (al dan niet gecensureerde) foto’s bewonderen.
Goede nacht en tot de volgende
Zoals jullie gelezen hebben op de laatste blog, vertrok ik op training naar Nizhniy Novgorod, een stad op 20 uur treinen van hier. Eerst de trein naar St. Petersburg, waar ik een dagje rondgedetst heb, langs de Hermitage, Nevski Prospekt en andere bezienswaardigheden. Hier kom ik zeker nog eens terug voor een weekendje. Dan op de nachttrein naar Nizhniy. Ik had er al veel verhalen over gehoord, en dat is inderdaad een ervaring op zichzelf. Ik zat in een platskartniy wagon, wat betekent dat er “bedden” (lees: planken met een matraske) zijn, per 4, maar de hele wagon is open. Ik zat samen met 3 vriendelijke jonge mensen, die zeer geïnteresseerd waren in mijn religie. Bleek dat het getuigen van Jehova waren, die mij perse wilden overtuigen dat de evolutietheorie van onze vriend Darwin een fabel is en dat we logischerwijs van Adam en Eva en de appel en de slang en het Paradijs afstammen. Desalniettemin vriendelijke gasten waar ik mij goed mee geamuseerd heb.
De volgende ochtend kom ik toe in Nizhniy, de vijfde grootste stad van Rusland, waar Pierre, een vrijwilliger uit Frankrijk mij opwachtte. Wat volgde was een week vol dolle dolle pret! De eerste twee dagen bleven we in de stad, waar ik kennis maakte met een 15tal vrijwilligers uit Frankrijk, Polen, Ierland, Duitsland, Tsjechië, Oostenrijk en nog een meisje uit de Walen, die allemaal in Nizhniy verblijven. Echt allemaal superwijze mannen en vrouwen. Na twee dagen vertrokken we voor de echte training naar een kampplaats in de bossen. Elke dag hadden we verschillende sessies over vrijwilligers, wat mogen we (niet), wat moeten we (niet), over cultuurshocks in Rusland, verschillen tussen Europese cultuur en Russische, over EVS. Dit allemaal aan de hand van vrij geestige opdrachten en spellekes. Echt zeer interessant. S’ avonds was het ontspanningstijd met een paar Russische films, een avond in de sauna, redelijk wat bier en vodka en vooral veel festijnen. Hier leerde ik dus vooral hoe het wel moet als vrijwilliger, en aangezien ik de enige en eerste vrijwilliger ben in Novgorod, kan ik ze hier leren wat wel en wat niet!
Normaal gezien vertrok ik een uur na de training terug naar huis, maar het was toch weekend en het was daar zo wijs (zoals ge waarschijnlijk al gesnopen hebt ondertussen), dus veranderde ik mijn ticket en bleef ik 2 dagen langer in het andere Novgorod. Hier werden vooral de hoogst aangename avondactiviteiten verder gezet in de cafeetjes. Normaal gezien (weeral) nam ik dan vrijdag de trein naar huis, maar weeral was het zo tof, dat ik mijn Poolse en Duitse vriendin volgde naar Moskou. Daar hebben we een dagje rondgezworven, rode plein en het lichaam van Lenin gezien (een haast onmogelijke opdracht naar het schijnt, omdat dat bijna nooit open is en ge uren moet aanschuiven). De 2 meisjes gingen nog een dagje blijven, maar mijn trein naar St. Petersburg vertrok diezelfde nacht om 2.00u. We hadden op internet gelezen dat een Belg een Halloween feestje gaf op zijn kot in Moskou. Wij daar naartoe, eigenlijk onuitgenodigd, dus we komen daar binnen, niemand kennende. Wat blijkt, die Belg heeft bij mij op de Unief gezeten in Gent (voor de slavisten, Marijn, ik denk 3 jaar jonger als ons). Wij verschieten ons natuurlijk nen bult. WA DOET GIJ HIER??? Redelijk absurd. Daarna dus op de nachttrein naar St. Petersburg en vandaar op de bus naar Novgorod. Zo dood als een pad (na 2 weken bitter weinig slaap en een 3tal dagen gereis) kom ik toe in Novgorod, klaar om te verhuizen. Vanaf hier was het even gedaan met de dolle pret. Ik moest de dag ervoor al uit mijn flat, en dus hadden ze al mijn spullen genomen en die buiten gezwierd. Maar ik kon nog niet in mijn kamer in de home waar ik ging wonen. Dus een nachtje bij een vreemde op de zetel geslapen, dik gefrustreerd. Vandaag kon ik dan eindelijk verhuizen naar de home. Een superlelijk gebouw, staat zo goed als op instorten, maarrrr het negende verdiep is het mijne, een proper verdiep, nieuwe keuken, badkamer, wasmachine, alles dik in orde. Ik woon hier samen met Sallis (een Turk met een aangename portie ADHD, grappige kerel) en Nick (een Israelier, ook dik in orde. Hij is juist wat ziek vandaag, dus die heb ik nog niet veel gezien). Ik heb nu eindelijk, na een maand, mijn vaste stek, mijn kamer is geïnstalleerd, kheb na 2 weken eindelijk mijn kleren nog is kunnen wassen en ik zit nu op het gemak. Ik heb zeer veel spijt dat ik niet in Nizhniy zit, waar al de anderen zitten, maar deze week komen mijn 2 vriendinnen mij al bezoeken, ik ga zeker af en toe naar daar gaan en we gaan waarschijnlijk gaan skiën met een paar mannen. Dus ik heb een perfecte vakantieplaats gevonden.
Nu is het dus terug een beetje acclimatiseren, de werkweek is terug begonnen, mijn Russisch is erbarmelijk slecht na een week Frans, Duits en Engels door elkaar! Dat is een groot voordeel dat ik hier terug ben. Daarvoor zijn we hier, niet waar?
Voor de rest heb ik redelijk grote problemen met mijn visum, maar daar wordt hard aan gewerkt.
Ik zet enkele foto’s van de training hierboven en dan nog een paar van mijn nieuwe woonst. (In het klein, als je ze beter wil zien, gewoon op klikken). Maar een dezer dagen zal ik eens een fotosite aanmaken, en de link hier bijvoegen, dan kunnen jullie alle (al dan niet gecensureerde) foto’s bewonderen.
Goede nacht en tot de volgende
zondag 11 oktober 2009
toerist in eigen stad
Ahoi beste vrienden,
Ondertussen zit jullie roste vriend al een dikke week in het olijke Rusland. Nog steeds kruipt de gedachte door mijn hoofd: wat een land, wat een mensen!
Ik zit volop in de aanpassingsfase, maar ik voel me al een behoorlijk stukske Rus. Vanaf nu ga ik dan ook door het leven als Kiril Romanovitsh Smirnof. Aangename kennismaking!
Na het scoutsweekend heb ik ondertussen mijn eerste werkweek achter de rug. Nog een beetje aan het zoeken wat en hoe, welke opdrachten ik krijg, wat ik niet mag en wat wel, soit dat loopt allemaal wel vlot.
Ik heb ondertussen ook leren koken. Borsj (een soort soep/hutsepot) en blinis (de pannekoeken jawel) hebben ondertussen geen geheimen meer voor mij!
Dit weekend heb ik den toerist uitgehangen, met een paar mensen van het werk het kremlin bezocht. Het was hier prachtig weer de laatste dagen en ik moet mijn mening van de stad al een beetje aanpassen. De wijk waar ik leef (en ook nog andere wijken heb ik al gemerkt) blijven wel grijs, zelfs onder de stralende zon, maar het kremlin en de buurt daarrond is wel redelijk vetjes! Het kremlin is dus een grote omwalling met daarbinnen een paar schoon exemplaren van kerken en wat standbeelden en dergelijke. Echt wel de moeite!
Ondertussen zit jullie roste vriend al een dikke week in het olijke Rusland. Nog steeds kruipt de gedachte door mijn hoofd: wat een land, wat een mensen!
Ik zit volop in de aanpassingsfase, maar ik voel me al een behoorlijk stukske Rus. Vanaf nu ga ik dan ook door het leven als Kiril Romanovitsh Smirnof. Aangename kennismaking!
Na het scoutsweekend heb ik ondertussen mijn eerste werkweek achter de rug. Nog een beetje aan het zoeken wat en hoe, welke opdrachten ik krijg, wat ik niet mag en wat wel, soit dat loopt allemaal wel vlot.
Ik heb ondertussen ook leren koken. Borsj (een soort soep/hutsepot) en blinis (de pannekoeken jawel) hebben ondertussen geen geheimen meer voor mij!
Dit weekend heb ik den toerist uitgehangen, met een paar mensen van het werk het kremlin bezocht. Het was hier prachtig weer de laatste dagen en ik moet mijn mening van de stad al een beetje aanpassen. De wijk waar ik leef (en ook nog andere wijken heb ik al gemerkt) blijven wel grijs, zelfs onder de stralende zon, maar het kremlin en de buurt daarrond is wel redelijk vetjes! Het kremlin is dus een grote omwalling met daarbinnen een paar schoon exemplaren van kerken en wat standbeelden en dergelijke. Echt wel de moeite!
Gisterenavond was het de clash der titanen, Rusland – Duitsland. Ik, als voetbalfanaat nr. 1, heb mij tussen de Russen genesteld in een cinemake. Voetbal op groot scherm! Amai, dikken ambiance was da! En maar roepen, en maar zingen, maar het mocht niet baten. Den Duits versloeg ons met 1-0. Jammer, naart schijnt is het feest in de straten als Rusland wint, dat had ik wel eens willen meemaken. Dan maar naar een karaokebar geweest, waar ik (onder lichte dwang) het beste van mijzelf ten berde heb gebracht. Guns ’n Roses dan nog wel (meer internationale liederen waren niet echt voor handen).
Alles A-OK hier dus. De enige genante situatie die ik hier al meerdere malen heb meegemaakt, is wanneer het gesprek over mijn studies gaat. "Dus, wat hebt gij gestudeerd? Russisch?" En dan ziet ge ze denken, die jongen studeert 5 jaar Russisch en dat is alles dat die kan. Vooral als ze dan vragen, "en waarom Russisch?" Daar heb ik zelfs in het Nederlands geen antwoord op, dus dan kijk ik maar een beetje schaapachtig rond van weet-ik-veel. Soit, ze apprecieren het wel dat ik alles in het Russisch probeer te doen, want met de mensen hun engels hier is het nog erger gesteld.
Morgen weer een nieuwe werkweek en de week erna vertrek ik al op reis naar (een ander) Novgorod, 1000km, voor een dikke week. Training met andere vrijwilligers die in Rusland zitten. Dat zie ik al helemaal zitten, nekker een klapke slaan met gelijk gestelde zielen die hier ook ineens binnengevallen zijn.
Gegroet
Kiril
dinsdag 6 oktober 2009
foto's survivalweekend
Enkele foto's van Carl de padvinder:
Carl zeer aandachtig kijkend naar de miss-verkiezing (met uiterst zatte vriend)
Carl bij het leggen van een knoop voor punten (en hij had ze toch wel juist zeker, wa nen beir)Carl in volle actie bij de start van het parcour
Carl met Anton bij het ontvangen van de medaille
en Carl met de Грибники
maandag 5 oktober 2009
welkom in novgorod
привет beste vrienden van Carl,
Ondertussen zit ik al een dag of 3 in het verre Rusland. Wat een land, wat een mensen!
Vrijdagnacht, na een laatste afscheid van de toneelmannen (mét champagne) en na een uiterst korte en slapeloze nacht, begon mijn grote avontuur! De vlieger op naar Sint-Petersburg. Een korte stop via Kopenhagen, met een beetje vertraging, want we mochten niet direct landen omdat Obama in Kopenhagen was. Hij wou mij ook veel succes en plezier toewensen. Toffe gast, den Barack!
In St. Petersburg wachtten 2 vriendelijke dames mij op. Zij zouden me van de luchthaven naar het busstation leiden (waar ik de bus naar Novgorod zou nemen). Wat een MASSIVE stad is St. Petersburg! Even een stuk van de stad doorkruisen duurde al 3 uur. Eerst op een klein busje, dan de metro. “Ondergrondse” metro is hier een understatement. De roltrap naar beneden was zonder overdrijven 10 keer langer dan de roltrap naar de voetgangerstunnel in Antwerpen. Daarna nog een bus, en nog wat wandelen, met mijn 2 valiezen, rugzak en laptop. Mijn zweetklieren werkten weer op volle toeren.
Daarna zat ik een 4tal uren op de bus naar mijn stad, Novgorod. Ik zat naast een vriendelijke mens, Oleg, die anderhalf jaar zijn rijbewijs kwijt is, omdat hij een beetje zat was geweest.
Tegen 9u wacht Tamara (mijn mentor van de organisatie) me op in Novgorod. Ze zet me af in mijn appartement: op het vierde verdiep van een megasovjetblok, wel groot, maar niet helemaal in orde. Om samen te vatten, ze gaan een andere plek voor mij regelen. Dus voorlopig nog geen adres waar jullie mij op kunnen stalken met liefdesbrieven en pakketjes vol duvel en M&M’s. Ik was zo dood als een pad, dus direct in mijn bed gekropen, want de volgende dag vertrok ik om 6u al op “tourist weekend”. Lees: adventureweekend in de bossen tussen (ik schat) een kleine 100 Russen. Ik werd direct uitgenodigd om bij het team грибники (Muchroomers) te horen en er waren allerlei opdrachten: katamaranrace, een heel touwenparcour over de rivier en teruglopen door de rivier (dieper als in Ijsland, maar even chilly aan de willy) en een oriëntatietocht in de nacht. Ik stond daar schoon met mijn propere kleren. Gelukkig mocht ik er gebruiken van Anton, onze teamleider. Wel spannend om in de bomen te hangen, terwijl er iemand in het Russisch roept hoe ge u moet zekeren. Chance dat mijn scoutservaring ergens in mijn achterhoofd aanwezig was! Het eerste wat ik dus in Rusland geleerd heb, is een 10tal knopen leren leggen.
Het was wel een beestig weekend, de hele nacht aan het kampvuur, mijn beste Russisch bovenhalen. Iedereen dacht dat ik een echte Rus was, omdat ik er geen probleem mee had me vuil te maken, in een tent te slapen en soms wel moest lachen met de Russische moppen (die eigenlijk zelden grappig zijn). Ook vonden ze dat mijn accent zeer goed was. (Dank u wel Saelman!) Er was ook een miss verkiezing en ik mocht in de jury zetelen. Wat een show: powerpointpresentaties, zotte (erotische) dansen en verkleedpartijen. Uiteindelijk mocht de Belgische vriend (zo noemden ze mij daar) de winnares kronen. Het was niet de mooiste, maar ze “danste” wel het schoonst. Zondag was het prijsuitreiking en blijkbaar waren Anton en ik tweede geworden in het afleggen van het katamaranparcour in het water. 3 dagen in Rusland en al een medaille in mijn pollen! KATSJING! Dat was dus een aangename eerste kennismaking met de Russen! Nog doder als bij mijn eerste aankomst, kroop ik in mijn bed.
Gisteren begon dan het echte leven in Novgorod. Naar de Youth House, waar ik de komende maanden zal werken. Gisteren heb ik nog niet echt gewerkt, enkele administratieve dingen geregeld: kennis gemaakt met de collega’s, beetje uitleg gekregen over wat er allemaal te gebeuren staat, telefoon geregeld, nieuwe rekening geopend. Vandaag gaan Tamara en Nina (mijn 2 collega’s waar ik de Platform Meeting mee zal organiseren) mij leren Russisch koken. Spannend!
Het is dus wel een kleine cultuurshok en een beetje een aanpassing. Ik zie het volledig zitten, maar ik zal content zijn als ik mijn definitieve woonst zal hebben. Dan kan ik die wat inrichten en toch een beetje “my safe haven” hebben. Ik praat hier ganse dagen Russisch aangezien mijn Russisch dikwijls beter is als de Russen hun Engels (wie mijn Russische niveau kent, snapt dus dat ze hier echt geen 5 woorden Engels kunnen). Dat is best vermoeiend, maar ik voel al dat het beter gaat.
Novgorod is op het eerste zicht maar een grijze stad. Maar ik heb nog niet de kans gekregen wat rond te lopen. Mijn voorlopige appartement is echt in het midden van een triestige buurt. Naar het schijnt is de oude stad, het kremlin, wel echt de moeite. Als ik hier een tijdje zit, zal ik (hopelijk) een positiever beeld hebben.
Het is hier ook al redelijk friskes. Net als ik toekwam is blijkbaar de eerste echte kou meegekomen. Mijn korte broek, zonnebril en sandalen zullen dus niet direct van pas komen.
Koffieapparaten kennen ze hier ook niet echt, enkel oploskoffie. Hoe moet ik nu mijn nieuwe verslaving onderhouden?
Voila, ik hoor, lees, zie jullie wel op mail, blog, facebook (boeoeo) of skype!
Aan de vrienden van het atoma-schrift: echt merci, dat is gewoon strijk liggen. superboekske!
Aan de vrienden van de Fatima: de voorlopige tussenstand 0-0.
Aan Simon en Ruben: Wat zijn wij? Stoere mannen!
Dat ik jullie allemaal wel mis!
Carl
Ondertussen zit ik al een dag of 3 in het verre Rusland. Wat een land, wat een mensen!
Vrijdagnacht, na een laatste afscheid van de toneelmannen (mét champagne) en na een uiterst korte en slapeloze nacht, begon mijn grote avontuur! De vlieger op naar Sint-Petersburg. Een korte stop via Kopenhagen, met een beetje vertraging, want we mochten niet direct landen omdat Obama in Kopenhagen was. Hij wou mij ook veel succes en plezier toewensen. Toffe gast, den Barack!
In St. Petersburg wachtten 2 vriendelijke dames mij op. Zij zouden me van de luchthaven naar het busstation leiden (waar ik de bus naar Novgorod zou nemen). Wat een MASSIVE stad is St. Petersburg! Even een stuk van de stad doorkruisen duurde al 3 uur. Eerst op een klein busje, dan de metro. “Ondergrondse” metro is hier een understatement. De roltrap naar beneden was zonder overdrijven 10 keer langer dan de roltrap naar de voetgangerstunnel in Antwerpen. Daarna nog een bus, en nog wat wandelen, met mijn 2 valiezen, rugzak en laptop. Mijn zweetklieren werkten weer op volle toeren.
Daarna zat ik een 4tal uren op de bus naar mijn stad, Novgorod. Ik zat naast een vriendelijke mens, Oleg, die anderhalf jaar zijn rijbewijs kwijt is, omdat hij een beetje zat was geweest.
Tegen 9u wacht Tamara (mijn mentor van de organisatie) me op in Novgorod. Ze zet me af in mijn appartement: op het vierde verdiep van een megasovjetblok, wel groot, maar niet helemaal in orde. Om samen te vatten, ze gaan een andere plek voor mij regelen. Dus voorlopig nog geen adres waar jullie mij op kunnen stalken met liefdesbrieven en pakketjes vol duvel en M&M’s. Ik was zo dood als een pad, dus direct in mijn bed gekropen, want de volgende dag vertrok ik om 6u al op “tourist weekend”. Lees: adventureweekend in de bossen tussen (ik schat) een kleine 100 Russen. Ik werd direct uitgenodigd om bij het team грибники (Muchroomers) te horen en er waren allerlei opdrachten: katamaranrace, een heel touwenparcour over de rivier en teruglopen door de rivier (dieper als in Ijsland, maar even chilly aan de willy) en een oriëntatietocht in de nacht. Ik stond daar schoon met mijn propere kleren. Gelukkig mocht ik er gebruiken van Anton, onze teamleider. Wel spannend om in de bomen te hangen, terwijl er iemand in het Russisch roept hoe ge u moet zekeren. Chance dat mijn scoutservaring ergens in mijn achterhoofd aanwezig was! Het eerste wat ik dus in Rusland geleerd heb, is een 10tal knopen leren leggen.
Het was wel een beestig weekend, de hele nacht aan het kampvuur, mijn beste Russisch bovenhalen. Iedereen dacht dat ik een echte Rus was, omdat ik er geen probleem mee had me vuil te maken, in een tent te slapen en soms wel moest lachen met de Russische moppen (die eigenlijk zelden grappig zijn). Ook vonden ze dat mijn accent zeer goed was. (Dank u wel Saelman!) Er was ook een miss verkiezing en ik mocht in de jury zetelen. Wat een show: powerpointpresentaties, zotte (erotische) dansen en verkleedpartijen. Uiteindelijk mocht de Belgische vriend (zo noemden ze mij daar) de winnares kronen. Het was niet de mooiste, maar ze “danste” wel het schoonst. Zondag was het prijsuitreiking en blijkbaar waren Anton en ik tweede geworden in het afleggen van het katamaranparcour in het water. 3 dagen in Rusland en al een medaille in mijn pollen! KATSJING! Dat was dus een aangename eerste kennismaking met de Russen! Nog doder als bij mijn eerste aankomst, kroop ik in mijn bed.
Gisteren begon dan het echte leven in Novgorod. Naar de Youth House, waar ik de komende maanden zal werken. Gisteren heb ik nog niet echt gewerkt, enkele administratieve dingen geregeld: kennis gemaakt met de collega’s, beetje uitleg gekregen over wat er allemaal te gebeuren staat, telefoon geregeld, nieuwe rekening geopend. Vandaag gaan Tamara en Nina (mijn 2 collega’s waar ik de Platform Meeting mee zal organiseren) mij leren Russisch koken. Spannend!
Het is dus wel een kleine cultuurshok en een beetje een aanpassing. Ik zie het volledig zitten, maar ik zal content zijn als ik mijn definitieve woonst zal hebben. Dan kan ik die wat inrichten en toch een beetje “my safe haven” hebben. Ik praat hier ganse dagen Russisch aangezien mijn Russisch dikwijls beter is als de Russen hun Engels (wie mijn Russische niveau kent, snapt dus dat ze hier echt geen 5 woorden Engels kunnen). Dat is best vermoeiend, maar ik voel al dat het beter gaat.
Novgorod is op het eerste zicht maar een grijze stad. Maar ik heb nog niet de kans gekregen wat rond te lopen. Mijn voorlopige appartement is echt in het midden van een triestige buurt. Naar het schijnt is de oude stad, het kremlin, wel echt de moeite. Als ik hier een tijdje zit, zal ik (hopelijk) een positiever beeld hebben.
Het is hier ook al redelijk friskes. Net als ik toekwam is blijkbaar de eerste echte kou meegekomen. Mijn korte broek, zonnebril en sandalen zullen dus niet direct van pas komen.
Koffieapparaten kennen ze hier ook niet echt, enkel oploskoffie. Hoe moet ik nu mijn nieuwe verslaving onderhouden?
Voila, ik hoor, lees, zie jullie wel op mail, blog, facebook (boeoeo) of skype!
Aan de vrienden van het atoma-schrift: echt merci, dat is gewoon strijk liggen. superboekske!
Aan de vrienden van de Fatima: de voorlopige tussenstand 0-0.
Aan Simon en Ruben: Wat zijn wij? Stoere mannen!
Dat ik jullie allemaal wel mis!
Carl
Abonneren op:
Posts (Atom)
