Ge maakt wat mee in Rusland. Na een drietal maanden in Velikiy Novgorod te verblijven, werd het tijd mijn horizonten nog wat verder te verruimen. Sinds enkele dagen vond ik een nieuw project en een nieuwe woonst. Ik ben vorige week op de trein gesprongen naar het jullie misschien reeds bekende Nizhniy Novgorod. De komende vier maanden zal ik hier het beste van mijzelf ten berde geven. Verhuizen, verhuizen, wat is me dat allemaal, seg? Geen nood, als u iemand op straat tegenkomt, zegt u nog steeds: “Carl? Die zit in Novgorod.” Dat Nizhniy Novgorod zich 2000 km van Velikiy Novgorod bevindt, is slechts een detail. Nizhniy ligt (in Russische maatstaf) niet al te ver van Moskou en wordt, met zijn 1,5 miljoen inwoners, als vijfde grootste stad van Rusland beschouwd.
Ik verblijf hier in een aangename flat, waar ik morgen compagnie zal krijgen van een nieuwe Poolse vrijwilligster. Ook mijn project is helemaal mijn kopje thee! Ik werk hier in een theatergroep voor jongeren met een hoorstoornis. WABLIEF? Dove kinderen dus. En aangezien ik al nekeer graag een toneelke in mekaar steek, zinder ik helemaal om er iets vetjes van te maken. Binnen enkele maanden zal ik dan ook vloeiend Russische gebarentaal spreken. Maar die kinderen zijn fenomenaal. Ik dacht dat ik een beetje fantasie had, maar die zijn echt wonderbaarlijk. Ik kan er nog veel van leren.
Mijn eerste dagen in mijn nieuwe heimat waren direct een onderdompeling in de Russische cultuur. De eerste avond vergezelde ik enkele vrijwilligers naar een Russische Nieuwjaarsavond in de universiteit. Russische gezangen, thee en koekjes waren van de partij. Daarna werden we onder lichte dwang uitgenodigd om mee te doen met folkloristische dansen en spelletjes. Heel de avond in het zweet lopen en dansen tussen de Russen. Vree wijs, kzweeretu. De volgende dag heb ik profetischgewijs op de grootste rivier van Rusland gelopen. Een fikse wandeling midden op de bevroren Wolga, tussen de vissers en snowboarders. Maar de mijlpaal in mijn persoonlijke analen beleefde ik enkele dagen geleden. In de nacht van 19 op 20 januari wordt het doopsel van onze Heiland Jezus herdacht. Wat doet een doorsnee Rus dan: een sprong de bevroren Wolga, bij -25 graden. Aangezien ik mij behoorlijk doorsnee Rus voel, sprong ik gretig mee. Goe zot ja. Met een minihartaanval als gevolg, maar ge krijgt er wel respect mee bij de Russen.
Maandag en dinsdag is het weer trainingtijd. Met alle vrijwilligers op stap naar Soezdal en een voorlopige evaluatie maken van ons avontuur in Rusland.
Ik vraag u dus geen gele briefkaarten meer te zenden naar Novgorod, maar naar Nizhniy.
Het exacte adres volgt later.
Good bike!
zaterdag 23 januari 2010
woensdag 13 januari 2010
fototijd2
excuseer, met de vorige link zijn jullie niet veel.
http://picasaweb.google.com/carldesmedt1/RusRosland#
enjoy even more
http://picasaweb.google.com/carldesmedt1/RusRosland#
enjoy even more
maandag 11 januari 2010
Een maand vol gezwijn
Beste sympathisanten,
Hier zijn we weer, live vanuit Rusland. Exact één maand geleden begon mijn vakantietijd en dus heb ik het er maar eens van genomen. U ziet, het leven van een vrijwilliger is niet altijd kommer en kwel.
Mijn eerste tussenstop was Sint-Petersburg (Peter voor de vrienden). Ik was er al enkele keren gepasseerd, maar nu was de tijd rijp om eens op mijn gemak het Venetië van het Noorden te bezichtigen. Samen met Masja en onze vriend Glikandin hebben we hier een tweetal dagen de toerist uitgehangen, wandelingskes rond de stad gemaakt, verdwaald gelopen in het Hermitage, avonturen in de metro beleefd en aan een standbeeld staan dansen.
Vanuit Peter ging mijn trip verder naar Nizhiy Novgorod (Nizhniy voor de vrienden), met als doel een week rond te hangen met de vrijwilligersvrienden. Filmpjes maken en badmintonnen bij -30°, concertje en films bekijken, verjaardagsfeestje van Meike (in hippiethema) crashen en vooral zeer tam van het leven genieten. Een laatste stop voor ik huiswaarts keerde was Moskou (Moskou voor de vrienden, jammer). Samen met Paulina en Marijn (de medestudent uit Gent) baanden we ons een weg door het besneeuwde Moskou bij dag en bij nacht. Nog een allerlaatste nacht in de luchthaven gekampeerd – welke onnozelaar is er ooit op het idee gekomen de bankjes in elke luchthaven zo oncomfortabel mogelijk te maken? – en de vlieger op richting Zaventem, waar de mama, de papa en de (toen nog niet, maar ondertussen wel) schoonzus een heus ontvangstcomité vormden.
Mijn 12 dagen in België kort omschreven: kerstfeesten, nieuwjaarsfeesten, vriendenfeesten en trouwfeesten zorgden ervoor dat ik niet veel meer thuis ben geweest dan in de voorbije 3 maanden. Ondertussen heb ik ook een nieuw visum verkregen, waaruit bleek dat ik mij hiervoor 3 maand voor niets zorgen heb gemaakt.
Als men vanuit België een rechte lijn naar Sint-Petersburg trekt, snijdt men Praag perfect in twee. De moeite dus om daar even uit het vliegtuig te springen, me dunkt. Dat mijn mede EVS kompaan mevrouw Sylvie daar de wereld probeert te verbeteren, gaf mij dus de perfecte reden deze schoone stede ook eens te bezoeken. En een schoone stede is het zeker. Ik stond werkelijk versteld van de prachtige gebouwen, vette zichten van op de heuvels en de Carlbrug natuurlijk.
Vooral ons sleeavontuur was redelijk memorabel. Een eerste poging met aluminium barbecuebakjes was van zeer korte duur, plastiek zakken rond onze voeten binden gaf ook niet het gewenste effect. Een geplastificeerde menukaart daarentegen deed ons zelfs niet stoppen bij het kruisen van een sneeuwloze asfaltweg. Bij het vinden van een echte slee in de vuilbak was de pret en de topsnelheid nog sneller bereikt. Met een bevroren achterste tot gevolg.
Vrijdagnacht landde mijn vliegtuig weer in Peter. Door een lichte ongestructureerdheid heb ik de nacht tussen de clochards gespendeerd. Aangezien ik nog maar net geland was, ontbrak ik mijn registratsia (een papierke dat ge pas na 2 of 3 dagen kunt bemachtigen), waardoor ik in geen enkel hotel binnenmocht. Na veel rondgedwaal in de stad werd ik door een taxi (letterlijk en figuurlijk) afgezet aan het station, waar het precies niet heel veel warmer was dan buiten. Fris aan de vis was dan ook de enige gedachte die 7 uur door mijn hoofd spookte. Respect voor de clochards.
Op mijn hippe fotosite, kunnen jullie binnenkort een paar sfeerbeelden bekijken van enkele van deze dolle avonturen.
Zo zie zo, tot in den bocht. Kijk uit, meer dol nieuws volgt sneller dan u zou denken.
Hier zijn we weer, live vanuit Rusland. Exact één maand geleden begon mijn vakantietijd en dus heb ik het er maar eens van genomen. U ziet, het leven van een vrijwilliger is niet altijd kommer en kwel.
Mijn eerste tussenstop was Sint-Petersburg (Peter voor de vrienden). Ik was er al enkele keren gepasseerd, maar nu was de tijd rijp om eens op mijn gemak het Venetië van het Noorden te bezichtigen. Samen met Masja en onze vriend Glikandin hebben we hier een tweetal dagen de toerist uitgehangen, wandelingskes rond de stad gemaakt, verdwaald gelopen in het Hermitage, avonturen in de metro beleefd en aan een standbeeld staan dansen.
Vanuit Peter ging mijn trip verder naar Nizhiy Novgorod (Nizhniy voor de vrienden), met als doel een week rond te hangen met de vrijwilligersvrienden. Filmpjes maken en badmintonnen bij -30°, concertje en films bekijken, verjaardagsfeestje van Meike (in hippiethema) crashen en vooral zeer tam van het leven genieten. Een laatste stop voor ik huiswaarts keerde was Moskou (Moskou voor de vrienden, jammer). Samen met Paulina en Marijn (de medestudent uit Gent) baanden we ons een weg door het besneeuwde Moskou bij dag en bij nacht. Nog een allerlaatste nacht in de luchthaven gekampeerd – welke onnozelaar is er ooit op het idee gekomen de bankjes in elke luchthaven zo oncomfortabel mogelijk te maken? – en de vlieger op richting Zaventem, waar de mama, de papa en de (toen nog niet, maar ondertussen wel) schoonzus een heus ontvangstcomité vormden.
Mijn 12 dagen in België kort omschreven: kerstfeesten, nieuwjaarsfeesten, vriendenfeesten en trouwfeesten zorgden ervoor dat ik niet veel meer thuis ben geweest dan in de voorbije 3 maanden. Ondertussen heb ik ook een nieuw visum verkregen, waaruit bleek dat ik mij hiervoor 3 maand voor niets zorgen heb gemaakt.
Als men vanuit België een rechte lijn naar Sint-Petersburg trekt, snijdt men Praag perfect in twee. De moeite dus om daar even uit het vliegtuig te springen, me dunkt. Dat mijn mede EVS kompaan mevrouw Sylvie daar de wereld probeert te verbeteren, gaf mij dus de perfecte reden deze schoone stede ook eens te bezoeken. En een schoone stede is het zeker. Ik stond werkelijk versteld van de prachtige gebouwen, vette zichten van op de heuvels en de Carlbrug natuurlijk.
Vooral ons sleeavontuur was redelijk memorabel. Een eerste poging met aluminium barbecuebakjes was van zeer korte duur, plastiek zakken rond onze voeten binden gaf ook niet het gewenste effect. Een geplastificeerde menukaart daarentegen deed ons zelfs niet stoppen bij het kruisen van een sneeuwloze asfaltweg. Bij het vinden van een echte slee in de vuilbak was de pret en de topsnelheid nog sneller bereikt. Met een bevroren achterste tot gevolg.
Vrijdagnacht landde mijn vliegtuig weer in Peter. Door een lichte ongestructureerdheid heb ik de nacht tussen de clochards gespendeerd. Aangezien ik nog maar net geland was, ontbrak ik mijn registratsia (een papierke dat ge pas na 2 of 3 dagen kunt bemachtigen), waardoor ik in geen enkel hotel binnenmocht. Na veel rondgedwaal in de stad werd ik door een taxi (letterlijk en figuurlijk) afgezet aan het station, waar het precies niet heel veel warmer was dan buiten. Fris aan de vis was dan ook de enige gedachte die 7 uur door mijn hoofd spookte. Respect voor de clochards.
Op mijn hippe fotosite, kunnen jullie binnenkort een paar sfeerbeelden bekijken van enkele van deze dolle avonturen.
Zo zie zo, tot in den bocht. Kijk uit, meer dol nieuws volgt sneller dan u zou denken.
Abonneren op:
Posts (Atom)
