Een maand vol gezwijn

Beste sympathisanten,

Hier zijn we weer, live vanuit Rusland. Exact één maand geleden begon mijn vakantietijd en dus heb ik het er maar eens van genomen. U ziet, het leven van een vrijwilliger is niet altijd kommer en kwel.

Mijn eerste tussenstop was Sint-Petersburg (Peter voor de vrienden). Ik was er al enkele keren gepasseerd, maar nu was de tijd rijp om eens op mijn gemak het Venetië van het Noorden te bezichtigen. Samen met Masja en onze vriend Glikandin hebben we hier een tweetal dagen de toerist uitgehangen, wandelingskes rond de stad gemaakt, verdwaald gelopen in het Hermitage, avonturen in de metro beleefd en aan een standbeeld staan dansen.
Vanuit Peter ging mijn trip verder naar Nizhiy Novgorod (Nizhniy voor de vrienden), met als doel een week rond te hangen met de vrijwilligersvrienden. Filmpjes maken en badmintonnen bij -30°, concertje en films bekijken, verjaardagsfeestje van Meike (in hippiethema) crashen en vooral zeer tam van het leven genieten. Een laatste stop voor ik huiswaarts keerde was Moskou (Moskou voor de vrienden, jammer). Samen met Paulina en Marijn (de medestudent uit Gent) baanden we ons een weg door het besneeuwde Moskou bij dag en bij nacht. Nog een allerlaatste nacht in de luchthaven gekampeerd – welke onnozelaar is er ooit op het idee gekomen de bankjes in elke luchthaven zo oncomfortabel mogelijk te maken? – en de vlieger op richting Zaventem, waar de mama, de papa en de (toen nog niet, maar ondertussen wel) schoonzus een heus ontvangstcomité vormden.

Mijn 12 dagen in België kort omschreven: kerstfeesten, nieuwjaarsfeesten, vriendenfeesten en trouwfeesten zorgden ervoor dat ik niet veel meer thuis ben geweest dan in de voorbije 3 maanden. Ondertussen heb ik ook een nieuw visum verkregen, waaruit bleek dat ik mij hiervoor 3 maand voor niets zorgen heb gemaakt.

Als men vanuit België een rechte lijn naar Sint-Petersburg trekt, snijdt men Praag perfect in twee. De moeite dus om daar even uit het vliegtuig te springen, me dunkt. Dat mijn mede EVS kompaan mevrouw Sylvie daar de wereld probeert te verbeteren, gaf mij dus de perfecte reden deze schoone stede ook eens te bezoeken. En een schoone stede is het zeker. Ik stond werkelijk versteld van de prachtige gebouwen, vette zichten van op de heuvels en de Carlbrug natuurlijk.
Vooral ons sleeavontuur was redelijk memorabel. Een eerste poging met aluminium barbecuebakjes was van zeer korte duur, plastiek zakken rond onze voeten binden gaf ook niet het gewenste effect. Een geplastificeerde menukaart daarentegen deed ons zelfs niet stoppen bij het kruisen van een sneeuwloze asfaltweg. Bij het vinden van een echte slee in de vuilbak was de pret en de topsnelheid nog sneller bereikt. Met een bevroren achterste tot gevolg.

Vrijdagnacht landde mijn vliegtuig weer in Peter. Door een lichte ongestructureerdheid heb ik de nacht tussen de clochards gespendeerd. Aangezien ik nog maar net geland was, ontbrak ik mijn registratsia (een papierke dat ge pas na 2 of 3 dagen kunt bemachtigen), waardoor ik in geen enkel hotel binnenmocht. Na veel rondgedwaal in de stad werd ik door een taxi (letterlijk en figuurlijk) afgezet aan het station, waar het precies niet heel veel warmer was dan buiten. Fris aan de vis was dan ook de enige gedachte die 7 uur door mijn hoofd spookte. Respect voor de clochards.
Op mijn hippe fotosite, kunnen jullie binnenkort een paar sfeerbeelden bekijken van enkele van deze dolle avonturen.
Zo zie zo, tot in den bocht. Kijk uit, meer dol nieuws volgt sneller dan u zou denken.